Telepathisch contact – zonder woorden, toch zo helder

Heel af en toe ervaar ik het. Telepathisch contact. Meestal blijft het beperkt tot iets als gelijktijdig aan elkaar denken, maar nu... nu is het anders. Met deze ene persoon voelt het alsof er echt gesprekken plaatsvinden. Niet via woorden, maar van wezen tot wezen.

Nee, het is geen aantrekking tot een liefdespartner. Dat is het niet. Het gaat dieper dan dat.

Wat er gebeurt, is moeilijk te omschrijven. We kunnen in dezelfde ruimte zijn, elk pratend met andere mensen, en tegelijk loopt er een soort gesprek tussen ons. Een uitwisseling van gevoelens, indrukken — massa’s informatie — zonder dat ik bewust weet wat er precies gezegd wordt. En toch wéét ik het. Alsof het gesprek ergens anders plaatsvindt, op een laag onder of boven het dagelijkse. Niet hoofd tot hoofd, maar zijn tot zijn.

En als we elkaar daarna wél spreken met woorden, zeggen we het vaak allebei: “Dat voelde jij ook, hè?”Dan bevestigen we dat het echt is. Maar net dán, als we écht praten, wordt het voor mij ongemakkelijk. Ik vermijd oogcontact. Ik merk dat er iets in mij reserve wil houden. Alsof ik niet alles wil of durf prijsgeven. Want laten we eerlijk zijn, we kennen elkaar nog niet zo lang. En toch ziet deze persoon veel. Heel veel.

Het is niet zomaar lichaamstaal lezen. Deze persoon voelt wanneer ik onrustig ben. Ziet me, ook van op afstand. Dat maakt dat de connectie heel anders is dan wat ik gewend ben. Er is een gevoel van vertrouwen, van ruimte. En tegelijk een schrik: om te veel te laten zien, om veroordeeld te worden, om iets kapot te maken door het in woorden te gieten. Want wat als ik iets zeg dat niet helemaal klopt met mijn gevoel?

Die vorm van contact — telepathisch, voelend, woordloos — is zoveel warmer, en tegelijk minder kwetsbaar. Het deelt geen details, maar wél essenties. En misschien is dat juist wat ik nodig heb: een manier om langzaam mijn binnenwereld op één lijn te brengen met mijn buitenwereld. Om te leren voelen wat ik écht wil zeggen, en hoe ik dat kan verwoorden.

Want dat is waar ik nu bij stilsta:Wat speelt er in mij?Hoe spreek ik dat uit?Is het mogelijk om je diepste zelf echt onder woorden te brengen?

Ik weet het nog niet helemaal. Maar dit contact zet me aan het denken. En voelen. En misschien is dat al genoeg.