Tussen werelden — thuiskomen in wie ik ben

Soms heb ik het gevoel dat ik niet enkel hier ben. Dat er iets veel diepers, iets veel ouders door mij heen leeft. Een fluistering uit een wereld die ooit was — Lemuria, zo zacht, zo verbonden met het hart.

De afbeelding die je hierboven ziet, draagt die energie. Ze herinnert me aan mijn wezenlijke zijn. Een vrouw die niet strijdt, maar aanwezig is. Niet overweldigt, maar omarmt. Ze is op aarde, maar ook nog steeds verbonden met de lichtwerelden waar ze ooit thuishoorde.

Wat me diep raakt, is dat ik mezelf hierin herken. Steeds meer zak ik in wie ik ben. Niet als concept of taak, maar als een levend veld van zachtheid, zuiverheid en stroming. Een brug tussen Lemuria en het nu.

Er is niets dat ‘moet’. Maar er is veel dat mag ontstaan. Vanuit stilte. Vanuit aanwezigheid. Vanuit het er laten zijn.

En misschien herken jij ook iets in haar blik? In de zachtheid die niet verdwijnt, ook niet in een wereld die soms ruw aanvoelt. Misschien herinnert zij jou aan de kracht die in het zachte ligt. Aan het licht dat je draagt, ook wanneer het verborgen is.

Wat gebeurt er in jou als je naar deze vrouw kijkt?

Misschien is zij ook een deel van jou dat stilletjes aan meer ruimte mag krijgen.

Misschien reis je graag mee met dit geluidsfragment terug naar de herinneringen van deze wereld?