Mijn schrijven is begonnen uit het feit dat ik me anders voel en anders gedraag dan dat de wereld laat uitschijnen hoe men zou moeten gedragen.
Eigenlijk maak ik hier een denkfout, omdat de wereld helemaal niet voorschrijft hoe ik me moet gedragen. Die leefvoorschriften heb ik mij volledig zelf opgelegd.
Ik herkende mezelf niet in mijn omgeving, ik werd daar ongelukkig door. Sterker nog, ik perste mezelf uit om in een wereld te passen waarin ik niet mezelf kon zijn. Wat er gebeurde is dat de wereld waar ik niet in paste mij uitspuugde en terecht. Op de momenten waarin dat gebeurde was er veel drama, veel kwaadheid en daarna nog veel tranen.
Maar het stelde me op mezelf in een wereld waarin er weinig aanwezig was. Er was weinig afleiding. Ik had geen job, weinig energie en veel pijn. Ik wilde verder in de wereld dat niet van mij was, maar die wereld was niet wat ik nodig had. Mijn wereld die ik nodig heb ziet er heel anders uit. De wereld die ik nodig heb is geen wereld waar het draait om ik, maar eerder om wij en zij. Ik leef sinds kort niet meer voor mezelf. Het voor mezelf leven met wat ik wilde, zorgde voor pijn en ongelukkig zijn en telkens weer opnieuw falen. Ik begon te beseffen dat wat ik wilde niet goed voor mij was. Ik begon mijn lichaam te gebruiken als mijn kompas. Alles wat mijn lichaam pijn deed, was niet de juiste keuze, ook al wilde ik die keuze zo graag. Ik wilde werken, ik wilde hogerop en ik wilde promotie maken, maar dat is niet wat ik nodig heb.
Er was een reis nodig van een volledig jaar dat nodig was om tot dit moment te komen. Een jaar van weinig afleiding, schrappen van mensen waar ik ongelukkig van werd. Ook al dacht ik dat deze mensen mij steun gaven, toch heb ik ze geschrapt, omdat ze niet waren wie ik nodig had. Ik heb op veilig gespeeld in het verbinden met nieuwe mensen, ik heb eerst gesnuffeld, zal ik maar zeggen en zo voorzichtig nieuwe mensen toegelaten. Vooral mensen die weten wat het is om met pijn te leven, maar ook heel belangrijk: het zijn mensen die ondanks hun pijn positiever en krachtiger in hun leven staan. Ik verbond me met mensen die een voorbeeld zijn. Mensen die mij inspireerden. Toch wisselden die mensen al op een jaar tijd, want ik groeide en mensen moeten niet gelijktijdig met mij meegroeien.Daarom is het ok om mensen te laten gaan en weer te verbinden met nieuwe mensen.
Het was een reis waarbij ik op zoek was naar zachtheid voor mezelf, in en rond mij. Ik koos zachtere mensen rondom mij en ik werd ook zachter voor mezelf. Een stem in mijn hoofd dat mij liefdevol toespreekt in plaats van me kritiek te geven. Die stem is nu mijn beste vriendin en coach geworden.
Mijn reis startte met veel begeleiding van mensen en professionals rondom mij. En gaande weg heb ik er kunnen loslaten. Regels en wijsheden die van een ander kwamen, hebben mij goed geholpen. Maar om echt fijn te gaan afstellen en inregelen om te komen in de wereld die ik nodig heb, moest ik tot mijn eigen regels en wijsheden komen. Het is een heel vloeiend proces geweest van veel ondersteuning tot geleidelijk aan minder ondersteuning en meer wijsheid, kennis en gevoel van mezelf.
Comments