Ik heb een steen achtergelaten op het strand

Ik was aan zee met mijn gezin. We liepen over het strand ieder in zijn of haar eigen richting. Aan de rotsen kreeg ik een gevoel om mijn steen die ik bij me droeg te begraven. Ik droeg een kristal (zwarte obsidiaan) met mij mee.

Ik wilde het eerst niet, omdat ik niets wilde verliezen wat van mij is, maar dan besefte ik dat ik dat gevoel wel mocht vertrouwen. Soms is een gevoel veel wijzer dan het rationele.

Ik begroef de steen bij de rotsen onder een dun laagje zand. Toen ik weg stapte, weg van deze steen voelde ik een deel van me achterlaten. Bij iedere stap verder weg voelde ik iets groots uit me weg trekken.

Vanaf toen voelde ik me geïrriteerd. ik uitte dat op mijn gezinnetje. Maar we gingen verder. Verder weg van de steen. Verderop parkeerde we onze auto om nog iets te gaan drinken. Maar ik ging weer naar het strand. Ik nam een momentje voor mezelf. Wat gebeurde er toch allemaal in mij. Ik heb hier geen vat op, ik heb hier geen controle over.

Ik werd terug getrokken naar de steen die ik had begraven. Ik wandelde langst de kustlijn terug naar die plek. De plaats waar ik de steen had begraven, was nu onder water, omdat het intussen vloed was geworden.

Een deel van mij was weg. Dat deel was meegenomen door de grote zee die aansluit op een grote oceaan. Het was heel symbolisch. Iets wat ik niet meer moest dragen is afgegeven aan de aarde en aan het water. Moeder aarde draagt het nu voor mij. De zee heeft het met open armen omhelst en meegenomen.

Ik had voordien niets met de zee, maar wat er daar gebeurde was best wel groots. Ik huilde zo hevig op dat moment. Er huilde iets door mij heen. Het mocht er even allemaal uit.

>>...vervolg...<<