Meditatie naar vorige levens

De deur naar vorige levens: Ik was meteen zonder lichaam. Ik had geen lichaam. Alles was wit witte wolken met links in de "hoek" een reuze baby met roos-rode huid en mollig. Zat daar met witte kleding aan. Had net geen gouden cirkel boven het hoofd. Ik at niet ik sliep niet. Ik had zicht tussen de wolken aan de rechtse "hoek" zicht op een soort autostrade. Ik zag de rode en witte lichten van de auto die in een rij stonden.

Mijn werk is dat ik aanwezig ben. Ik kan me omvormen in kleuren en vormen/patronen om door mensen opgemerkt te worden. Maar dat doe ik zelden.

Ik zag een eenling aan het water gebukt op de knieën huilend. Zij merkte men aanwezigheid op door een gewaarwording binnenin, een schrikken. Met een aanraking op het hoofd werd ze rustig en opende haar ogen rondom haar en speurde ze rond, opzoek naar wat er was gebeurt.

Ik zag oorlog/ gevecht in groep, mensen tegen elkaar. Een poort of deur tussen de groepen en de poort werd langs bijde kanten geduwd. Ik zag mezelf daar zijn, maar niemand merkte mij op. Ik werd genegeerd en daardoor kon ik geen liefde geven, geen compassie, geen begrip, geen begrijpen van elkaar.

(Zin van dit leven: Dat maakte mij beseffen dat een menselijk lichaam nodig is om tussen beiden te kunnen komen.)

Een soort verzamel ruimte rond een soort "ovale tafel" waar ik en mijn "collega's" een 3 of 4 misschien of wel meer en iemand nog meer wijzer, iemand dat de samenvatting te power (misschien wel god) en aan de overkant echte wezens met fysieke lichamen die aan het overleggen waren. (Wezens die zeer bewust zijn van mijn bestaan en echt kunnen communiceren in tegenstelling tot wat de mensenwereld op dat moment deed.) Er werd nagedacht over strategieën. Alles was gebaad in witte wolkachtige sferen.

Einde van dit leven: Ik ben niet dood gegaan ik ben ook niet weggegaan. Er was geen pijn.

De les is dat men als hoger dimensie ook machteloos kan staan.