Het concept wie we zijn is deze jaren geheel veranderd. Vroeger waren we tools om werk gedaan te krijgen. Boterhammen op tafel krijgen. En nu? Nu dat we genoeg boterhammen hebben, denken we aan andere dingen. Nu we geen prioriteiten meer hebben die levensbedreigend zijn, is er ruimte in ons denken en in ons zijn. We kunnen ervoor kiezen om die ruimte te vullen met verdovende middelen. We gaan op zoek naar een massa aan prikkels om de ruimte die er is te vullen en ons voelen te verdoven of we weigeren zelf te gaan kijken en luisteren naar autoriteiten die vertellen hoe alles in elkaar zit en wat ons wenselijke gedrag is. Maar wat als we die ruimte die vrijgekomen is, zelf gaan ontdekken. Die ruimte zit in ons. Er is geen beweeg reden meer om in leven te blijven. Wat is de reden dan om hier te zijn en hier te bestaan?
Wat is die leegte die we zo graag willen vullen en zo angstaanjagend lijkt?
Onze bron aan gevoelens. Gevoelens die alle kanten op gaan die alles behalve gestructureerd zijn. Alsof we binnen in ons geen structuur kennen. Om onze leegte te ontdekken, moeten we concepten die ons opgelegd zijn naast ons neerleggen. We moeten openstaan voor van alles. We weten niet wat er in ons leeft totdat we de toestemming geven en openstaan aan van alles wat er mag zijn en mag voelen.
Deze leegte is onze bron die ons toespreekt en ons enorm lief heeft. Kom naar me toe fluistert het. Kom naar jezelf en heb jezelf lief in zijn pure vorm. Niet liefhebben omwille van welke kledij je aanhebt, maar gewoon om wie je bent. En die definitie wie je bent vind je ook in die leegte. In die leegte in onze buikholte. Het is een ruimte gevuld met niets of toch niets wat we nu kennen met onze 5 zintuigen. De manier van thuiskomen in onszelf vraagt om gekende patronen neer te leggen naast onszelf en te durven opsnuiven via nieuwe manieren die ons niet geleerd zijn.
Comments